Η υφαντική και η ταπητουργία ήταν πάντοτε συνδεδεμένη με την αδελφότητα. Οι μαθήτριες του Μεκείου δημιουργούσαν κουρτίνες, τραπεζομάντηλα, χαλιά κ.α. Με την πάροδο των χρόνων και λόγω του μη εμπορικού προσανατολισμού του ιδρύματος, ο αργαλειός άρχισε σιγά-σιγά να φθίνει.

Σήμερα το Συμβούλιο της Αδελφότητας κάνει μεγάλες προσπάθειες να αναβιώσει τα μαθήματα αργαλειού, ώστε τα μέλη της κοινότητας να έχουν την ευκαιρία μετατρέψουν μία πρώτη ύλη σε πραγματικό κομμάτι υφαντού, συγκεντρώνοντας όλα τα ψυχικά και συναισθηματικά οφέλη από μία διαδικασία σαν αυτή (βλέπε πλεκτική).

Ελπίζουμε ότι δεν θα αργήσει η μέρα που το Μέκειο θα ξανανοίξει τις πόρτες του και σε αυτή την αγαπημένη τέχνη.